Vietnamese Sinterklaas, dood varken & vechtersbaas

Lieve allemaal,

het is raar maar waar; mijn vrijwilligerswerk zit erop! Vandaag heb ik mijn laatste dag doorgebracht op het Thuy An centre en met vreemde gevoelens fietste ik voor de laatste keer, heuveltje op en heuveltje af, door het Ba Vi district. 4 weken lang heb ik met heel veel plezier en liefde fantastische momenten beleefd met geweldige kinderen. Kinderen die zwaar gehandicapt zijn, kinderen zonder ouders, kinderen zonder speelgoed, kinderen in kapotte kleren, kinderen waar niemand naar om kijkt maar vooral, en dat wil ik goed benadrukken; lachende kinderen!

De afgelopen 4 weken zijn ontzettend snel voorbij gevlogen. De laatste weken heb ik veel geroepen; ik heb het wel gezien in Vietnam, ik kijk er naar uit om naar Nederland te gaan. Maar op dit moment had ik graag nog ietsje pietsje langer hier in niemandsland gebleven om samen met de kinderen nog meer te genieten van al het moois dat er is! Helaas, er is een tijd van komen en van gaan. De tijd van gaan is aangebroken en ondanks dat ik dit jammer vind ga ik met een zeer voldaan gevoel, prachtige herinneringen en opgeheven hoofd morgen terug naar de grote stad Hanoi!

Uiteraard heb ik weer allemaal verschillende dingen gedaan binnen het Thuy An centre. De meeste tijd heb ik doorgebracht in een klas met ongeveer 10 geweldige kinderen en in de rehabilitation ruimte waar kinderen dag in dag uit bezig zijn om hun lijf sterker te maken. Soms had ik moeite om de kinderen te zien trainen, vaak ging het gepaard met vele tranen omdat 6 zware zandzakken op je benen niet zo prettig aanvoelen… gelukkig wist ik ze altijd weer aan het lachen te maken door gekke bekken te trekken of stickers uit te delen!

Helaas heb ik ook meerdere keren, met veel woede in mijn lijf, om sleutels moeten vragen bij de verschrikkelijk slechte staff. Jammergenoeg waren deze sleutels niet voor het openen van een gesloten deur. Nee, de sleutels waren bedoeld om een vrouw los te maken van haar bed. Deze situatie is te absurd voor woorden, er is geen fatsoenlijke reden te bedenken waarom zij wordt vastgeketend aan haar bed. Nu ik dit zo typ komt de woede weer omhoog; zo ga je toch niet met mensen om?

Gelukkig waren er meer leukere momenten dan trieste momenten…
Sinterklaas was voor mij een hoogtepunt. In Nederland geniet ik altijd erg van Sinterklaas, het was dan ook even wennen dat ik dat dit jaar niet uitgebreid kon vieren. Toch wilde ik het niet zomaar voorbij laten gaan en ben ik zelf Sinterklaas gaan spelen. Ik heb veel cadeautjes gekocht en ben deze gaan uitdelen, hier heb ik 4 dagen over gedaan aangezien ik niet alles in 1 keer op 5 december mee kon nemen op mijn fiets haha. Ik heb niet de moeite genomen om de kids uit te leggen waarom ze iets leuks kregen, dat zou anders zeker een meerjarenplan zijn geworden! De kinderen vonden de cadeautjes erg leuk, zelfs de tandenborstels vielen letterlijk en figuurlijk in de smaak; de bijbehorende tandpasta werd namelijk meteen opgegeten! Het bowlingspel was ook 1 groot feest, de kinderen genoten van een nieuw spel en ik was intens gelukkig door hun zo te zien! Een simpel spel wat zoveel betekenis heeft, prachtig!
Inmiddels ben ik ook een expert geworden in het verpakken van wierook, samen met een aantal dove kinderen heb ik heel wat stokjes verpakt die uiteindelijk verkocht zullen worden.
Enne herinneren jullie trouwens nog mijn ‘dode kippenverhaal’ van vorige keer? Nou, dat stelde niks voor hoor. Vorige week was ik namelijk getuige van de activiteit; dood een varken. Alweer om 8 uur ‘s ochtends aaarghhh, niet wetende dat ze uberhaupt varkens in hun hok hadden daar. Het was een hele aparte ervaring met veel bloed en teveel vieze ingewanden. Varkensvlees zal ik over een tijdje pas weer kunnen eten denk ik….

Gisteren heb ik ook een aparte ervaring gehad. Een lerares nodigde mij namelijk uit om mee te gaan naar haar huis voor een lunch, als bedankje omdat ik haar een cadeautje had gegeven. Prima, leuk! Ze woont een aantal meter vanaf het centre en heeft een zoontje van 9. Zij ging koken en ik ging memory spelen met dat jochie. In eerste instantie oogde hij best wel leuk en normaal… na het eten (rijst, vis, vieze slierterige groenten en meat) vroeg de lerares of ik wilde slapen (dat is namelijk een gewoonte in de 3 uur durende pauze). Uhhh nee, ik blijf liever wakker! Dat vond ze prima, zij ging wel slapen en ik moest maar met haar zoontje spelen zei ze. Na 238929302 potjes memory had ik er wel een beetje genoeg van, hij gelukkig ook. Ik ging de foto’s bekijken op mijn camera en hij veranderde in een of ander vechtersbaasje. Helm op, andere kleding aan, stok erbij. Teveel fantasieen, bijna eng zelfs. Telkens probeerde hij mij ook voor de grap te slaan, nou dat zijn voor mij geen grapjes hoor.. wat een stom kind!
Ik was erg blij toen ik de bel hoorde en we weer richting het centre konden gaan, bijnaaaa mijn tijd in de the middle of nowhere niet overleefd… er stond vast een varkentje uhhh engeltje aan mijn zijde ;)

Ik zal het Thuy An centre erg missen, vooral mijn grote vriendin Chi die ik dagelijks eten heb gegeven. Wat een prachtige meid. Ik heb echt het gevoel dat ik in 4 weken tijd met haar een band heb opgebouwd, ondanks dat ze niet kan praten. Haar ogen en lach vertelden mij een hoop en dat was een bijzondere manier van communiceren. Ik hoop dat er snel nieuwe vrijwilligers komen omdat Chi, en vele andere kinderen, anders weer aan hun lot worden overgelaten en dat verdienen ze niet!

Ik moet een einde aan dit verhaal gaan maken en mijn backpack gaan inpakken. Morgenochtend word ik opgehaald en terug naar Hanoi gebracht waar ik het weekend zal doorbrengen. Yes! Eindelijk weer lekker eten; hamburgers, pizza’s en andere, ongezonde Westerse maaltijden. Ik kan niet wachten haha!
Maandag vlieg ik naar Bangkok en vanuit daar brengen een bus, boot en taxi mij naar het eiland Ko Samet waar ik een slaapplek aan het strand heb geboekt. Ik ga dus nog lekker 1,5 week genieten van de zon, iets wat ik wel heb verdiend al zeg ik het zelf :)

Het prachtige vrijwilligerswerk is nu misschien wel voorbij, het mooie avontuur gelukkig nog niet…

Tot over 2 weken!
Hele dikke kus en heel veel liefs,

gelukkige Chris!