Slaan met een liniaal, lachende kids & dode kippen

Lief lief lief lief liefffffff thuisfront!

Al 2 weken verblijf ik momenteel in het Ba Vi district, 70 kilometer vanaf de drukte in Hanoi. De drukte is hier ver te zoeken, de stilte is er vaak want ik zit namelijk een beetje in the middle of nowhere! In Tay Dang staat een groot gebouw; dat is ons ‘hotel’. Hotel Cao Son heeft zelfs 2 sterren maar die zal de eigenaar zichzelf wel hebben gegeven. Mijn bed is namelijk vergelijkbaar met een tafel, zo hard dat je nog net niet je botten breekt. Gelukkig heb ik inmiddels genoeg dekbedden veroverd zodat het net iets comfortabeler ligt.

Het was erg grappig om vanuit Hanoi deze kant op te rijden. Het werd steeds maar rustiger op de weg en de winkels verdwenen langzaam achter ons. Echte winkels kennen ze hier niet in Ba Vi, er is wel een supermarkt op dikke 35 minuten fietsen al heeft die ook niet alles. Maar ach; beter iets dan niets! Elke ochtend, voordat ik naar mijn project fiets, ga ik eerst even naar een klein marktje waar ik wat brood en fruit koop. Een ontspannen begin van de dag, na dit prettige moment moet ik toch echt in actie komen aangezien ik aardig wat heuveltjes moet trotseren om op mijn project (Thuy An rehabilitation center for handicapped children) te bereiken. Dag in, dag uit kom ik dus bezweet aan op mijn project maar ben ik elke keer weer blij dat ik de tocht veilig heb overleefd. De fiets die ik hier gebruik is namelijk nog slechter dan mijn Nijmeegse krakkebak, elke dag vliegt mijn ketting er wel een keer af en mijn knieeen zitten nog net niet tegen het stuur want ik ben natuurlijk veeeeel te lang vergeleken met de gemiddelde Aziaat. En dan heb ik het nog niet eens over al het verkeerd op de weg gehad; koeien, motorbikes, kippen, buffels en vrachtwagentjes. Dit alles zorgt soms voor gevaarlijke taferelen aangezien een fietser blijkbaar nooit voorrang heeft en dus altijd voor verkeer of dieren moeten wijken. Inmiddels heb ik het allemaal wel een beetje door en kan ik zelfs opletten op de weg & om me heen kijken! Er is namelijk genoeg moois te zien; van een geweldig groot meer tot prachtige rijstvelden. Elke dag word ik opnieuw verrast. Het is erg apart om als Westerse 4 weken in dit gebied te verblijven, ik ben namelijk net een beroemdheid en dat is nu minder leuk dan in het begin. Iedereen, maar dan ook echt iedereen zegt mij gedag waardoor ik om de 10 seconden dus Hello of Xin Chao hoor, om mijn stem nog even te behouden ben ik zelf dus maar gestopt met het constant gedag zeggen, nu lach ik alleen nog maar.
Ik heb natuurlijk niet voor niets dit district opgezocht. 4 weken geen fastfood, 4 weken geen chocolade, 4 weken geen lekkere dingen op brood (ze hebben hier alleen La Vache Qui Riet) en 4 weken ‘s avonds alleen maar noodles of rijst naar binnen werken en op tijd naar bed gaan omdat er niks te doen is haha. Neeee, ik werk hier! 5 dagen in de week heb ik allemaal lieve kinderen om mij heen die erg beperkt zijn, lichamelijk, verstandelijk of allebei…
In het Thuy An centre verblijven heel veel kinderen, vaak zonder ouders (met een beetje geluk komen die 1 keer per jaar op bezoek) die beperkt zijn. Deze kinderen slapen met elkaar op een kamer en hebben weinig spullen voor zichzelf. Overdag gaan zij naar fysiotherapie, volgen ze zeer slecht onderwijs, werken ze in de tuin, verpakken ze wierook of, in het slechtste geval, zitten ze alleen maar in hun rolstoel en doet iedereen alsof ze bestaan of worden ze vastgebonden aan hun bed…. Ongelofelijk!

Het is bijzonder om iets voor deze kinderen te kunnen betekenen maar het is ook heel moeilijk. De kids worden met een liniaal geslagen als ze niet luisteren of iets teveel lawaai maken terwijl ze daar zelf niets aan kunnen doen. Eten wordt in hun mond gepropt terwijl het nog veel te heet is. En waag het niet om je ook maar bijna te verslikken tijdens het eten… want dan volgt er veel geschreeuw en ben je een nog grotere mislukkeling dan dat je al was. De tranen hebben al meerdere keren in mijn ogen gestaan. Soms is het zo onmenselijk en dat doet pijn.
Ik ben werkzaam op verschillende plekken in het centre. Vaak ben ik in de rehalibitation zaal te vinden waar ik samen met de fysiotherapeuten ervoor zorg dat de kinderen zich beter gaan bewegen. Veel kinderen hebben ceberale parese, hersenenverlamming.
Ik trek heel veel gekke bekken in deze zaal aangezien er kids zijn die niet kunnen praten en ik ze dus op een andere manier aan het lachen moet maken, dit werkt goed! Elke dag ga ik ook naar mijn vriendin Chi die een jaar of 10 is. Ze zit in een rolstoel en kan verder niets. Ik geef haar eten en neem hier uitgebreid de tijd voor tot het grote ongenoegen van de medewerkers die het liefste willen dat ik het in 5 minuten naar binnen prop. Helaas, ik doe het lekker op mijn eigen, menselijke manier! Na het eten ga ik altijd een rondje met haar wandelen, dit kost mij aardig wat moeite omdat de rolstoel moeilijk vooruit is te duwen en de ondergrond ook niet echt egaal is. Ik geniet echt van de momenten met Chi, laatst dacht ik alleen; wie gaat er met haar wandelen als ik hier over 2 weken niet meer ben? Die gedachte heb ik maar snel uit mijn hoofd gezet. Niemand gaat dat doen, Chi zal gewoon weer dag in, dag uit in haar rolstoel zitten met allemaal vliegen op haar lijf en haar eten binnen een paar minute weg moeten werken. Het is oneerlijk….

Inmiddels ben ik ook een aantal keer in de life skills class geweest. Nou, dit slaat al helemaal nergens op. 12 kinderen, meerendeel met een verstandelijke beperking die hier ‘onderwijs’ krijgen. Nah ja onderwijs, ze vermaken zichzelf meer dan dat er iemand naar hen omkijkt. Af en toe is er een lerares die dan met de rug naar de kids toe zit en een boek leest, als ze er niet is kijken de kids tv en eet zij lekker mandarijnen met haar collega’s. Oh oh oh, wat een ellendige bedoeling. In de klas lijkt het ook echt alsof er meerdere bommen per dag ontploffen, het is er echt een ongelofelijke bende. Misschien is het voor de kinderen juist wel paradijs als de juf er niet is; kunnen ze lekker spelen en is er even niemand die met een liniaal achter hun aankomt om ze een tik te verkopen. Inmiddels heb ik wat papier waarmee ik soms met de kinderen kan tekenen en heb ik laats ook het liedje ‘klap is in je handen, blij blij blij’ met ze gezongen. Ik heb nog 10 werkdagen in Thuy An en kan dus nog een hoop leuke en hopelijke leerzame dingen met deze kids doen!

Er zijn ook heel veel dove kinderen in het centre waar ik het goed mee kan vinden. De meiden beschouwen mij inmiddels als hun grote vriendin aangezien ik ze blij heb gemaakt met nagellak. Het communiceren gaat echt met handen en voeten, heerlijk, hier kan ik erg van genieten!

Aangezien ik in Nederland ook zo’n geweldige kok ben (ik maak tenslotte de lekkerste Knorr wereldgerechten) help ik af en toe ook mee in de keuken waar ik met grote messen werk. Vet stoer! Laatst vond ik alles alleen wat minder leuk aangezien ze om 8u ‘s ochtends 12 kippen aan het dood maken waren. Ik was net een uur wakker en kwam vrolijk binnen in een ruimte vol bloed. Bah, ik heb snel mijn hoofd weggedraaid anders was ik vast en zeker spontaan vegetarier geworden. En toen kwam de vraag of ik mee wilde helpen met de kippen. Uhhh nee, nee, nee, nee! Gelukkig zag ik daar een ander mooi klusje en ben ik wortels gaan schoonmaken, dat ligt mij iets beter ;)

Nu ik dit verhaal typ merk ik dat ik wel kan blijven schrijven. Ik heb zoveel nare maar gelukkig ook leuke dingen gezien die ik graag deel. Zo heb ik veel kinderen blijgemaakt met ballonnen en stickers. Voor ons iets heel kleins en normaals, voor hen iets heel groots en bijzonders. Ook luister ik ‘s middags vaak even muziek met een meid van 18 die op dat moment met allemaal zandzakken op haar benen in een vervelende houding moet zitten, tot huilends toe aangezien dit erg pijn doet. De muziek zorgt voor wat afleiding en de 30 minuten gaan dan wat sneller voorbij. Ik zorg ook dat ik altijd fruit of crackers in mijn tas heb aangezien ik al een aantal keer kids uit de vuilnisbak heb zien eten, verschrikkelijk om te zien. Ja lief lief lief liefffff thuisfront, het is hier compleet anders dan Nederland….

Ik ben blij dat ik nog 2 weken mag werken in het centre omdat ik veel kids aan het lachen kan maken en veel plezier met ze kan beleven. Toch ben ik blij dat ik hier in totaal maar 4 weken ben, het is soms gewoon te moeilijk om alles aan te zien en aan jezelf denken is dan heel erg belangrijk. Ik ben blij dat ik van zinvolle betekenis ben en zal het lastig vinden de kids straks weer aan het lot over te moeten laten. Hopelijk volgen er gauw nieuwe vrijwilligers!

Nog 2 weken heb ik de tijd om wat kleine zaken in het centre te veranderen, hier ga ik mijn uiterste best voor doen. Uiteraard ben ik realistisch genoeg en kan ik niet de hele wereld verbeterd, maar ach, alle kleine beetjes helpen en als er door mij een kind iets meer lacht dan normaal dan ben ik tevreden!

Na mijn werk ga ik weer terug naar Hanoi waar ik nog 2 nachtjes in een heerlijk zacht hotelbed zal slapen. Maandag 12 december vlieg ik naar Bangkok om op een of twee eilandjes maximaal te genieten van de zon. Ik weet nog niet precies waar ik heen ga, daar ga ik volgende week even naar kijken. Ik weet wel precies wanneer ik weer in Nederland ben; 24 december in de vroege ochtend! Tot bijna dus!

Veel liefs en een hele dikke kus van een gelukkig mens!

Carpe Diem, Chris