Een mooie reis van Noord naar Zuid, ik heb genoten

Hello world,

daar ben ik weer! Ik moest even goed op mijn site kijken waar ik ook alweer was geeindigd met mijn laatste verhaal.
De tijd gaat namelijk erg hard, mijn 3 weekse trip van het Noorden naar het Zuiden zit er dan helaas ook alweer op.

Mijn laatste verhaal schreef ik in Hue. Hue was erg leuk, het was een gezellig knus plaatsje waar wij 1 dagen zijn gebleven.
Maargoed ook want onze gids was echt verschrikkelijk. De gids, genaamd Quak (spreek het uit als kwak)... (ik noemde
hem een keer Duck, foutje... ik vond het wel grappig, hij alleen niet). Quak was megaaaa irritant, nu ik het typ denk ik ook
weer terug aan de irritaties die hij mij heeft bezorgd haha! Hij kwekte
aan een stuk door en als we even niet luisterden klonk; 'sorry girls' en een ietwat strenge blik. Jaaa daaag, daar heb ik mijn centen
niet voor betaald. Ik ben dus lekker zelf overal gaan rondkijken en heb zo min mogelijk naar die eend geluisterd! Hue was verder wel cool,
het regende alleen best veel (de regen heeft ons echt achtergevolgd, de laatste dagen is het gelukkig iets beter, lucky me) dus dat maakt een citytour iets minder leuk. Ik ga jullie niet lastigvallen met alle historische bezienswaardigheden, om heel eerlijk te zijn weet ik eigenlijk ook niet meer precies wat ik allemaal heb bezoch hahat.

Hue was leuk maar Hoi An was nog leuker, hier zijn we met het busje naartoe gegaan en vanuit het busje zag ik voor het eerst in Azie stranddddd! Heppie de peppie dus...

Hoi An is DE plek om kleding te laten maken, nou, dat liet ik mij geen tweede keer zeggen. Het werkt ook heel simpel: je zoekt 1 van de 2382093 winkeltjes uit, hier laat je zien wat je graag wilt hebben (in mijn geval een winterjas en een jurkje), worden je maten opgemeten en kun je het een uur of 7 later ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. En blij dat ik ben! Mijn winterjas is cool, die kan ik straks op Schiphol dus meteen aantrekken en mijn jurkje is ook cool. Ietwat kort maargoed, ik ben natuurlijk ook ietsje pietsje
langer dan de gemiddelde Aziaat ;) Hoi An was niet alleen leuk om de kleding, nee, ook hier hebben we uiteraard een citytour gedaan. De citytour hebben wij samen gedaan met het bezoek aan het weeshuis, eigenlijk was dit verdeeld over 2 dagen maar wij wilden zo min mogelijk tijd met Quak doorbrengen en dachten dus dat het beter was om hem 1 volle dag om ons heen te hebben dan 2 halve dagen, ander excuus was ook dat we dan ook nog wat effectiever konden gaan shoppen ;)

De citytour in Hoi An was erg leuk! Hoi An is zo'n schattig plaatsje. Heel kleurrijk, kleine straatjes, veel bezienswaardigheden en bootjes. Maar het toppunt van Hoi An was toch echt ons bezoek aan het weeshuis. Een dik jaar geleden heb ik een weeshuis in Rwanda bezocht, wat ik daar heb gezien was niet leuk. Te heftig. Teveel kids die leefden in verschrikkelijke omstandigheden in de geur van het apenverblijf in een dierentuin. Ik was een beetje bang dat het in Vietnam ook zo heftig zou zijn en had vooraf dus dubbele gevoelens. Gelukkig was het in Vietnam een stuk beter georganiseerd. De kinderen lachten veel (al weet je natuurlijk niet of dit real of fake is), zagen er redelijk goed uit en kregen best wel wat aandacht. Toch doet het mij een beetje pijn als ik 2 zwaar lichamelijk beperkte kids met z'n 2'en in bed zie liggen, en dan ook nog dat gehuil. Bah! Gelukkig kregen wij wat tijd om met de kids te spelen en onze vooraf gekochte spullen (schriften, pennen, melk, zeep, koeken) af te geven. Ik vond het prachtig om de kids om mij heen te hebben. Hopelijk heb ik de kinderen even wat warmte kunnen geven zoals ik zelf als kind altijd heb gekregen... het is wel triest dat die kids misschien maar af en toe warmte krijgen, een kind moet non stop warmte krijgen... en liefde, en veiligheid! Ik ging gelukkig met een zeer voldaan gevoel weg, ik heb met eigen ogen kunnen zien dat de kids het niet heel erg slecht hebben, daarnaast voelde ik weer opnieuw hoe fijn ik het vind om bezig te zijn met kids met een beperking en dacht ik aan de 4 weken vrijwilligerswerk die eraan zitten te komen! Owja en toen kwam het laatste gevoel; ik ben een bevoorrecht mens!

Het verblijf in Hoi An bleek steeds prettiger te worden want Hoi An heeft een strand! Ik denk dat ik in Hoi An 1 van de prettigste dagen van mijn hele trip heb beleefd, eigenlijk door iets heel kleins: gewoon een fiets huren en naar het strand fietsen. Boekie erbij en genieten maar! Heerlijk! Het was dus erg fijn om in Hoi An te zijn :)

Zoals jullie weten ben ik echt verliefd op het strand en de zon! 1 van de dingen waar ik al lange tijd naar uitkeek was Nha Trang (hier had ik ook een hele treinreis van 12 uur overdag voor over). Nha Trang ligt aan het strand en ons dikke vette resort was ook niet vervelend. Een leuke bijkomstigheid was ook dat de zon eindelijk goed straalde en ik dus even aan mijn kleurtje heb kunnen werken. Natuurlijk heb ik niet alleen maar op een bedje gelegen, ik heb ook nog actief deelgenomen aan een island tour. Bootje op en af, erg leuk! Het snorkelen heb ik gelaten voor wat het was en het dansen en zingen met het personeel ook, dit koste enige moeite want zij wilden wel heeeel graag. Gelukkig weet ik altijd ook heeeel goed wat ik wel en niet wil dus helaas stelletje sukkels, jullie hebben alleen jezelf voor schut kunnen zetten en niet mij :)

Het nachtleven van Nha Trang ben ik ook nog even verkend, uiteraard in mijn nieuwe jurkje. Het was leuk maar toch ga ik liever met mijn vriendinnetjes naar het Nijmeegse Bascafe :) Ik wilde net iets eerder naar huis dan de rest en ondanks dat het redelijk dichtbij het hotel was heb ik met mijn verstandige hersenen een motordriver aangehouden die mij keurig bij het hotel afzette. Geld gegeven en toen kwam de vraag; marihuana, wiet? Ik keek hem met een vreemd gezicht aan en hij excuseerde zich meerdere keren. Ja vriend, ga daar een ander maar mee lastig vallen... Nha Trang was cool, ik ga er graag nog een keer heen... geinteresseerden kunnen zich tegen een grote vergoeding aanmelden ;)

En toen kwam trein nummero 3 alweer luid toeterend aanrijden. Bepakt en bezakt stond ik op treinstation Da Nang om de trein naar
Ho Chi Minh City (Saigon) te nemen. HCM is de grootste stad van Vietnam en dat is goed te merken. Veel winkels, veel mensen en heeeeeeel veel verkeer. Oversteken gaat hier net wat anders dan in de voorgaande steden. Bij hele drukke punten staan namelijk mannen in groene pakken (soort van agenten) die je nog net niet aan de hand meenemen. Best wel prettig, anders had ik dit verhaal nooit kunnen typen denk ik ;) nee zonder dollen, ik vind het wel cool al het verkeer al word ik er af en toe ook wel heeeel moe en bijna doof van. Dat getoeter, mijn god... neem een fluitje, zing een liedje of stop gewoon zelf. Maar nee; dit is Vietnam, ik ben hier de vreemde dus ik moet mezelf aanpassen :)

In HCM hebben we, verrassend genoeg, weer een city tour gehad. Dit keer met gids Harry. Een Vietnamees die Harry heet, ik vond de tour al leuk voordat hij was gestart haha :) ook deze tour vond ik best wel leuk. We bezochten het Royal Palace, inmiddels heb ik deze shit echt al te vaak gezien dus vraag me aub nooit meer om mee te gaan hier naartoe. Ook kreeg ik een heel oud postkantoor van binnen te zien, een mooie kerk, konden we meekijken bij mensen die kunstachtige werken maakten en bezochten we het War Remnants Museum. Dit museum maakte veel indruk op mij, nu ik wat langer in Vietnam ben kan ik ook een klein beeld vormen van de verschrikkelijke tijd rondom de Vietnamoorlog. Dit museum bracht dit op een keiharde manier in beeld, met gruwelijke foto's dus. Deze gruwelijke foto's heb ik snel bekeken. Ik heb wel lang stil gestaan bij foto's van kinderen met een beperking. Deze beperkingen zijn de gevolgen van Agent Orange (een mix van chemicalien) die als militair doeleinde werden gebuikt in de Vietnamoorlog. Hierdoor werden heel veel kinderen met bijvoorbeeld open ruggetje of andere misvormingen geboren. Zwaar beperkt zijn deze kinderen, echt zwaar beperkt! Niet alleen lichamelijk maar ook beschadigd in hun hoofd omdat ze er echt heel onprettig uitzien en waarschijnlijk zelf ook zullen ervaren dat andere
kinderen totaal anders zijn....

Het War Remnants Museum heeft deze kinderen, die tot op de dag van vandaag nog een grote rol spelen in de Vietnameese bevolking, door middel van bijzondere foto's mooi in beeld gebracht. Natuurlijk krijg je door het zien van de foto's een beetje medelijden met de kinderen maar toch zijn ze op een zeer krachtige manier in beeld gebracht en stralen ze uit dat ze nog echt wel het een en ander kunnen en dus niet helemaal verpest zijn door de verschrikkelijke oorlog!

Mijn tijd in HCM heb ik afgesloten met een tocht (met 3 verschillende boten) over de Mekong Delta, een mega groot meer wat eindigt in Cambodja en waar alles
zich op en rondom het water afspeelt. We bezochten o.a. een bijenfarm, coconutshop en kregen een tradiotioneel muziekoptreden. Ook heb ik de Cu Chi tunnels bezocht en dit maakte best wel wat indruk op mij. Tijdens de Vietnamoorlog vormden deze tunnels (265 kilometer lang) een gangenstelsel. Er lagen commandoposten, veldhospitalen en wapenfabrieken. De tunnels waren niet alleen schuilplekken maar werden ook gebruikt om de Amerikanen onverwachts aan te kunnen vallen. In het Cu Chi gebied hebben wij ook erg veel valkuilen gezien, ik vond het maar griezelig. Ik moest natuurlijk wel even ervaren hoe het was om in zo'n tunnel te zijn en heb 20 meter door de tunnel gekropen, mijn god wat een hel! Het idee dat mensen daar dus echt in leefden, pfieuw, ik was na 20 uur al vergaan van de mufheid denk ik. Het is maar goed dat de Aziaten een stuk kleiner zijn, dit maakte alles wel net ietsje pietsje gemakkelijker. Met mijn 1 meter 80 en ietwat brede heupen kwam ik namelijk al bijna niet meer uit de grond en moesten 2 mannen mij omhoog trekken... de mensen om mij heen vonden het erg grappig, bij mij brak het zweet aan alle kanten uit en was ik even bang om voorgoed ondergronds te moeten blijven!

In 3 weken tijd ben ik van het Noorden naar het Zuiden gereisd, het was geweldig! Veel mooie, verschillende dingen gezien en gedaan. Eigenlijk leek het alsof ik in een kleine droom zat; telkens nieuwe dingen en dus keer op keer verrast worden :)

Morgen vlieg ik naar Hanoi waar ik nog 1 nachtje zal blijven voordat ik maandag naar het Ba Vi district gebracht zal worden om 4 weken
vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik heb heel veel zin in het werk maar vind het wel spannend. Ik heb namelijk wat research (voor zover er iets over het Ba Vi district bekend is) gedaan en het komt er op neer dat ik eigenlijk in the middle of nowhere zal verblijven. Ik weet ook niet of er internet is dus mochten jullie even niets horen dan weet je hoe dat komt!

Deze trip was prachtig, nu is het weer tijd geworden om mezelf voor anderen in te zetten! I can't wait!

Tot over een aantal weekjes, hele dikke kus en liefs voor jullie allen!